تنهای تنها

همه رفتن کسی دور و برم نیست. چنین بی کس شدن در

باورم نیست. اگر این آخر و این عاقبت بود。 به جز افسوس

هوایی در سرم نیست। همه رفتن کسی با ما نموندش。

کسی خط دل ما رو نخوندش। همه رفتن ولی این دل

ما رو همون که فک نمی کردیم سوزوندش。

که حاشا کرده این ور در نخورده که آیا زنده ایم

یا جون سپرده؟ چه حاشا، صحبتی، حرفی، کلامی که جز رفته هاییم ما

نمرده؟ اع. عجب بالا و پایین داره دنیا.