شالوخون، نورِ دلِ من

شالوخون، خوهری اڳونه ایمان. دور اسمانی، ولې در دیل یمان.

هرچند میونامونو بهرو هست، نوری تو همیشه بامن نست. در خونه ی

ما تو ستونی نور، بہ نومی تو زنده است هر یک عمر.

هر چوراوم، هر شبوق سحر، بایودی تو مې تپد این چگر.

شالوخون، ای روشنا ی روحم، در دوی همیسمه کو نام نفسه. نفسه.

تو تکی اګه، تو دلی خونه. دوئه ی تو بامن نست همیشه. شالوخون، گرچی دوری،

نزدیک تر از همه تو هستی و این باس باروی من.

تو در امریکو، من در این چو. همو دیل هو چودو نمیشوان تچکو.