قدرت قدم‌های کوچک

همین چیزهاست که کم‌کم باعث میشه تبدیل بشی به کسی که حرفا شنیدنیه. این پایدارترین نوع

حوشه. خب حالا بریم سراغ جمله بعدی. جمله‌ای که مثل یه تله ما رو تو محدودیتهای

ذهنی خودمون گیر می‌ندازه. و اون چیه؟ این جمله است. این کار غیرممکنه.

بذار یه خاطره از یه همکار قدیمی برات بگم. اسمشو بذاریم کاوه. مرد باهوش، باتجربه.

از اونایی که انگار بار کل شرکت رو دوشش اونه. ولی یه جمله رو تقریبا به صورت ناخودآگاه

هی تکرار میکرد: "این کار غیرممکنه". هروقت ایده‌ای مطرح میشد، ورود به بازار جدید، ساده سازی

یه سیستم قدیمی یا هر چیزی، این دو کلمه رو میگفت و بحث رو میبست. اوایل منطقی به نظر

میرسید. انگار داره محتاطانه تصمیم میگیره. اما با گذشت زمان یه چیز خیلی واضح