अधुरो माया, साँचो सम्झना

तिमी बिना बिहानहरु, ढिलो ढिलो चल्न थाले। हामी हासेका पलहरु किन

सपना जस्तै भए? तिम्रो नाम बोल्न खोज्दा, शब्दहरूरोकिए। माया थियो साँचो

तर हामी, किन टुटिए? सायद म धेरै माया

गर्थे तिमी कमै लड्यौ। म रोकिए तिमी भने अगाडि बढ्यौ।

अधुरो नै रह्यो हाम्रो माया, न त तिम्रो, न त मेरो

भयो। समयले छुट्यायो हामीलाई मनले अझै मानेन यो। तिमी खुसी देखिनु

ठीक छ, म रोए पनि लुकाएर। केही कथाहरू सकिदा

रहेछन्, पूरा नभई अधुरै भएर। चुपचाप हेरे तिम्रो नयाँ