قتل پسر: داستانی از خشونت خانوادگی

پنجشنبه شب دی ماه سال 1402 بود. ساعت از ده شب گذشته بود که تلفن مرکز پلیس زنگ خورد.

اونور خط مردی با صدای لرزون و بریده بریده با یک قاطعیت آمیخته به ترس گفت بالاخره کشتمش.

من پسرم رو کشتم. اپراتور تلاش میکرد آرومش کنه ولی مرد ادامه داد و بغضی که مدتها جمع شده

بود یهو ترکید. بعد گفت من پاره تنم رو کشتم. گریه نذاشت درست حرف بزنه و حتی سخت

میتونست آدرس دقیق جایی که این اتفاق افتاده بود رو بگه. وقتی تیم ما رسید صحنه طوری بود که

آدم رو میخکوب میکرد. توی جاده خلوت اطراف تبریز، مرد چهل و چهار ساله بالای سر جنازه پسر هفده

سالش نشسته بود و فقط فریاد میزد. همون لحظه شروع رسمی پرونده ای بود که قرار بود پرده از

سالها درد، ناگفته ها و خشونت پنهان توی خانواده برداره. قصه ای که قبل از فهمیدنش باید اول