شهاب، ریتمِ زندگی

نوره. صحنه کمه ولی دل پُر نوره. یه پسر میاد

جلو. بیداوی، ژست و الکی. ضرب تو دستاش جون می‌گیره.

ریتمش حرف داره واسه هرکی. تنبک می‌گه ادامه بده. هنگدرام نفس می‌کشه

آروم. نمایش شروع می‌شه بی مِت. صحنه ساکته ولی دل پُر از

آشوب. می‌گه من ثابت می‌کنم. سندرم و محدودیت نیست.

تمرکز رو استعداده، نه روی حرف ناامید. دسته تو بده به ریتم، با

من هم صدا شو. این قصه از ته دل اومده، واسه

دل شما. یاه. می‌گن گوش کن داستان واقعیه. اینجا ترحم نیست