Kryzysowe święta w bloku

W skromnym bloku, szóste piętro. Świat się mieścił w jednym M2. Za oknem noc,

godzina milicyjna, a w sercu żar, ziomki bez czapki, choć na dworze

mróz. Dziura w skarpetce, chłód od ściany. Radio Grundig, Pharell ledwo dawał

znak, lecz choinka pachniała cudem, choć tak mało było nas.

Bo to były święta, kryzysowe święta, nawet gdy brakowało słów i sił.

Czekolada smakowała jak szczęście. O pomarańczach każdy tylko śnił. Mały samochodzik,

jeden sen, w rękach dziecka więcej znaczył tyle co prawdziwy dziś. Choć ubrania przepuszczały

mróz, powietrze śmierdziało węglem. To w Wigilię zdarzał się cud. W telewizji Jaruzelski.