Mały człowieczek we mgle

Mały człowieczek znów budzi się sam. W kieszeniach cisza, a w sercu ma strach.

Patrzy na drogę, co znika we mgle. Jakby ktoś zabrał mu wczorajszy sen.

O-o-o-oo. Z okien kamienic spogląda na noc, niesie wspomnienia, co kradną mu

moc. Chciałby coś krzyknąć, lecz dźwięku mu brak. Jakby mu milczeć

kazał cały świat. I choć tak bardzo chciałby rosnąć, to krok za krokiem wciąż

cofa go czas. O-o-o-oo. Nikt nie zauważy, gdy zgubi swój rdzeń.

Mały człowieczek, co marzy o dniu bez łez. O-o-o-oo. Wciąż liczy kroki

w bezgwiezdną noc, układa w myślach swój cichy głos. Może go jutro ktoś wreszcie usłyszy.