Miłość umarła w żałobie

Często w duszy mi dzwoni pieśń wyłkana w żałobie. O tych dwojgu ludzieńkach, co kochali się w

sobie. Lecz w ogrodzie szept pierwszy miłosnego wyznania. Stał się dla nich

przymusem do nagłego rozstania. Nie widzieli się długo z czyjejś woli i winy.

A czas ciągle upływał, bezpowrotny, jedyny. Pod jaworem dwa łóżka.

Pod jaworem dwa cienie. Pod jaworem ostatnie beznadziejne spojrzenie. I pomarli oboje.

Bez pieszczoty, bez grzechu, bez łzy szczęścia na oczach, bez jednego uśmiechu.

Ust ich czerwień zagasała w zimnym śmierci fiolecie i pobledli tak bardzo jak nikt dotąd na

świecie. Chcieli jeszcze się kochać poza własną mogiłą, ale miłość umarła.