Płacz dziecka na strychu szkoły

„Z ziomkami postanowiliśmy urbex w starej opuszczonej szkole – budynek z lat 70., nawiedzony vibe,

wszyscy mówili, że tam straszy. Wchodzimy przez wybite okno, korytarze pełne

kurzu, ławki przewrócone, tablica z kredą „pomocy”. Świecimy latarkami,

śmiejemy się, robimy zdjęcia. Nagle na drugim piętrze słyszymy ciche płakanie dziecka.

Jeden ziomek: »to wiatr«. Ale płacz głośniejszy, dochodzi z góry – ze strychu.

Wchodzimy po skrzypiących schodach, drzwi do strychu uchylone. W środku ciemno,

tylko kurz w powietrzu i stare dzienniki na podłodze. Płacz ustaje, ale słyszymy szept:

»nie odchodźcie…«. Jeden otwiera stary dziennik – wpis z 1985: „dziecko zamknięte na strychu