Pod remizą, po prostu być

Sobota, wieczór na małej wsi. Asfalt jeszcze ciepły. Początek lata.

Kurz się wzbija, w sercu spokój lekki. Nie było wtedy żadnych smartfonów,

ekranów, wibracji. Wiadomości szły na słowo. Siła dawnych relacji.

Pod remizą albo tam na starym przystanku. Nie trzeba było dzwonić,

trzymać w ręku telefonu. Wiedziało się, gdzie kto będzie, bez żadnego planu.

To był nasz sekret poza zasięgiem, poza toną. Przy remizie lampa migała,

na ławce ślady. W kółku historie, żarty, głupie rady. Pamiętam czerwień starej

cegły wypalona słońcem. Noc spadała szybko, ale myśmy trwali tam wciąż.