Prv pat pred tatkoviot grob

Smoluqja. Zemlja što pamti krv i tišina. Prv pat stojam pred grob.

Ne znam što da kažam. Tatko mi senka, a ja živ dokaz deka tram.

Od mleko direkt vo vojna ti zamina bez zbor. Jas porasnav so prašanja,

so gladi, so bol. Smoluqja mi je majka, ama surova i

ladna. Ulica me krsti životot, šlakanica jadna. Bez raka na

ramo, be sine, jas sum tuka. Sam si bev tatko,

sam zajedno so maka. Oče dojdo f konečno, kasno ama stvarno.

So srce polno besi i me teško kako kamen. Smoluqja me rodi, grobišta me čeka.