Przodkowie i duchowe dziedzictwo

Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą. Aaa! I biedne serce moje spalą w aloesie.

I tej, która mi dała to serce, oddadzą. Tak się matkom wypłaca

świat, gdy proch odniesie. Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze. I zapiją mój pogrzeb

oraz własną biedę. Jeżeli będę duchem, to się im pokaże. Jeśli Bóg uwolni od męki,

nie przyjdę. Lecz zaklinam, niech żywi nie tracą nadziei. I przed narodem

niosą oświaty kaganiec. A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei. Jak kamienie przez

Boga rzucane na szaniec. Co do mnie, ja zostawiam maleńką tu drużbę.

Tych, co mogli pokochać serce moje dumne. Znać, że srogą spełniłem