Sessizce Koparılan Yapraklar

Bugün yine içimde birikenleri günlüğüme yazma ihtiyacı hissettim. Artık gerçekten bıkmıştım; her gün

aynı manzarayla karşılaşmak içimde ağır bir yorgunluk bırakıyordu. Ressam yine gelmişti,

arkadaşlarımın yapraklarını koparıp boya yapıyor, bunu da hiç düşünmeden, sanki olması gereken bir şeymiş gibi

yapıyordu. Kimsenin buna itiraz etmemesi, kimsenin sesini çıkarmaması canımı

daha çok yakıyordu. Çünkü koparılan her yaprakta yalnızca bir renk değil, arkadaşlarımın gücü,

neşesi ve yaşama tutunma isteği de eksiliyordu. Ben uzaktan olan biteni izlerken,

onların sessizce acı çektiğini görüyor ama elimden hiçbir şey gelmediği için daha da üzülüyordum.

Günlüğüme yazarken bile kelimelerim ağırlaşıyor; çünkü bu sessizlik beni boğuyor.