The Silent Echo of Bullying

Okulun o rutubetli koridorunda sırtım duvara yapışık halde bekliyordum. Üç kişi etrafımı

sarmıştı; çantamı yere fırlatıp içindeki her şeyi koridora saçtılar. En değer verdiğim

defterimin üzerine basıp geçerlerken kahkahaları yankılanıyordu. Herkes izliyor ama kimse bir şey demiyordu.

O an kendimi bir hayalet gibi hissetmiştim; orada ama aslında hiç var olmamış gibi.

Gözyaşlarımı içime akıtıp eşyalarımı toplarken, o insanların yıllar sonra yüzümü bile

hatırlamayacaklarını biliyordum. Ama benim ruhumda bıraktıkları o ayak izleri,

bazen hâlâ aynaya baktığımda karşıma çıkıyor. Zorbalık sadece o anlık bir saldırı

değil, yıllarca süren sessiz bir yankıymış, bunu o gün anladım.