When Everyone Stopped Looking

W ósmej klasie nikt nie zwracał na niego większej uwagi. Kuba siedział zwykle w ostatniej ławce

— cichy, zamknięty w sobie, wiecznie zmęczony. Nauczyciele mówili, że „musi się bardziej

postarać”. Koledzy żartowali, że „jest dziwny”. A on… coraz bardziej przestawał rozumieć

samego siebie. Od miesięcy nosił w środku coś, czego nie umiał nazwać.

Złość. Pustkę. Strach. Ataki paniki, bezsenność,

poczucie, że wszystko wymyka się spod kontroli. Ale nikt tego nie widział.

Nikt nie zapytał, czy wszystko u niego w porządku — a on sam bał się o tym mówić.

Pewnego dnia drobna sprzeczka na korytarzu przerodziła się w tragedię. Chwila impulsu.