Wiedźma przeklina: Prawda i gniew

O-och! Podnieście głos, niech ziemia zapłonie. Wiedźma już wstaje, przeklina

ich broń. Dość było bólu, dość było kłamstw. Nawia się budzi. Nadchodzi jej

ćma-aaas. Niech zgniją ich ciała w korzeniach dębinek, gdzie duchy wyją

pieśń pradawnej winy. Krzyk się podnosi. Lud wstaje z krwi. Nim noc ich

pożre, nim czas ich zmyli. W cieniu drzew, gdzie dusze śpiewają,

prawda wychodzi. Ludzie jej się boją. O sercach sprzedanych za błysk marnego

złota. O tych, co dla władzy w błocie toną. Hołota.

O mężach, co kłamią, patrząc w oczy żon, o braciach,