Wigilia i tajemnica adopcji

Wigilia jak co roku – stół pełen, prezenty, wszyscy w humorze. Babcia wyciąga stary

album i mówi: »pokażę wam wnuczka jak był mały«. Otwiera stronę – zdjęcia mnie jako

niemowlaka… ale z inną kobietą, nie z mamą. Ciocia: »o, to ta ciocia z Ameryki?«

Mama milknie, tata patrzy w talerz z karpiem. Babcia: »no… właściwie to nie ciocia,

to biologiczna mama«. Cały stół zamiera, wujek przestaje pić kompot. Ja: »co?!

jestem adoptowany?!« Mama: »tak, kochanie, chcieliśmy powiedzieć, ale czekaliśmy na

odpowiedni moment«. Dziadek: »a ja myślałem, że jesteś mój, bo masz mój nos!« Wujek pijany: »to

znaczy, że nie jesteś moim siostrzeńcem, tylko… jakimś kuzynem z Ameryki?«