Wilcza pogoń w mrocznej nocy

Tętent kopyt tłumi wiatr, oddech milknie w ciszy. Jedzie jeździec w

noc przez las, nikt go nie usłyszy. Tańczy cień w księżyca blasku

na gałęziach świerku. Wzrok podnosi sponad leic przy najcichszym dźwięku. Czerń zmieniając się

w szarzyznę, wzmaga wiatru siłę. Koń przyspiesza, rwie przed siebie, przybliżając chwile,

w której jeździec najdzie znowu się przy swojej damie i przy tej, co mu pisana

na zawsze zostanie. Las jest jednak niespokojny, zło się czai wszędzie.

Diabeł nie śpi, sługi budzi, czarcić znowu będzie. Wilki w lesie trop

wyczuły, ślina z głodu tryska. Stado jeźdźca usłyszało, chce napełnić pyska.