Wołanie o Nirwanę

Złemu mnie z szponu wyrwij, bom jest utrapion srodze. I niech już więcej

w jarzmie krwawiącym kark nie chodzę Oto mi ludzka podłość prosto w źrenice bryzga.

Oto się w złości ludzkiej błocie ma stopa ślizga. Oto mnie wstręt przepełnił,

ohyda mnie zadusza i w bólach konwulsyjnych tarza się moja dusza! Nirwano! Czyj swe królestwo

na ziemi, jak i w niebie. Nirwano, nirwano. Niech otchłań klęsk i

cierpiń w łonie się w twym pogrzebie. Żem żył, niech nie pamiętam, ani wiem,

że żyć muszę. Od myśli i pamięci oderwij moją duszę od oczu mych odegnej złe i nikczemne

twarze. Człowiecze, zburz przede mną bożyszcza i ołtarze. Nirvano!