Z dna do celu

Leżę do góry brzuchem. Świat mi gdzieś odpływa. Kanapa mnie trzyma.

Jakby była żywa. Nie chce mi się wstać. Nie chce mi się nic.

Męczy mnie nawet to, że muszę jeszcze żyć. Sufit patrzy krzywo.

Znam go lepiej niż twarz. Każda myśl za ciężka, każda minuta gwóźdź.

Czas się nie posuwa. Stoi jak mur. A ja stoję w miejscu,

choć leżę tu już. Nie chcę nic. Nie pytaj mnie. Nie

dziś, nie teraz. Może nie. Niech świat się kręci.

Ja zostanę tu bez siły, bez sensu, bez planu, bez snu.