سایه مرگ

شانه های سه تبر اندوه اش، لرزه انداخت بر تن

کوهش。 در سراشیبی خودش افتاد، بر سر هیچ

آخرش جان داد。 او که هم آرزوی مرگ نداشت، هم کسی در دلش امید نکاشت.

زندگی هرچه بود جاری بود، غم او درد بی بهاری بود.

خسته شد کم کم از نفس افتاد، مثل ماهی روی خاک آزاد،

بسته در حلقه جنونش بود، عشق زنجیر بود خونش بود.

راه گم کرد شب چراغ نداشت، غیر بی راهی

سراغ نداشت، چهار پای طناب خودکشی اش، بود تنها