Beweging in het Lawaai

Er is altijd iets dat blijft bewegen. Ook als alles vast lijkt te staan. Ik dender terug

aan een plek zonder stilte. Sloppenwijken. Geluid overal. Metaal,

stemmen, verkeer. Leven dat duwt. En midden daarin een meisje,

spelend, lachend in een plas die geen plas was. Ik zag eerst iets schattigs.

Toen drong het door. Dit was een open riool. En toch speelde ze,

niet naïef, niet onwetend, gewoon daar met plezier. Dat beeld is blijven

hangen. Niet het vuil, niet de armoede, maar dat bewegen. Creativiteit als

reactie, niet als luxe. Ik merk dat ik zelf nu daar ook zit in volhouden.