Nocna walka w lesie (duplicated)

Tętent kopyt tłumi wiatr, oddech milknie w ciszy. Jedzie jeździec w

noc przez las, nikt go nie usłyszy. Tańczy cień w księżyca blasku

na gałęziach świerku. Wzrok podnosi sponad leic przy najcichszym dźwięku. Czerń zmieniając się

w szarzyznę, wzmaga wiatru siłę. Koń przyspiesza, rwie przed siebie, przybliżając chwile,

w której jeździec najdzie znowu się przy swojej damie i przy tej,

co mu pisana na zawsze zostanie. Las jest jednak niespokojny, zło się czai

wszędzie. Diabeł nie śpi, sługi budzi, czarcić znowu będzie. Wilki

w lesie trop wyczuły, ślina z głodu tryska. Stado jeźdźca usłyszało,