Zanim zgasły wieże

Zanim runęły mury. Zanim zgasły wieże. Zanim imiona bohaterów zostały tylko echem w kamieniu.

Był czas światła. W dolinie rzeki, gdzie mgła jak welon, stał zamek biały,

dumny i młody. Król jeszcze wierzył w jutro i ludzi, a pieśń nie

znała słowa wojna. Na dziedzińcu śmiech na murach, straże w komnatach, miłość zakazana,

cicha. Ona córka rodu, co miał przysięgi. On zbrojny,

co przysięgał królowi. Zanim zgasły wieże, zanim pękła noc. Świat był jeszcze cały,

choć już pękał los. Zanim zdrada miała imię, a krew miała

sens. To był czas, którego nie cofnie nikt. Na północy szept,