Statyczna forteca spokoju

Jest czwarta rano. Znowu patrzę przez okno, a tam miasto świeci,

migocze. Wszyscy biegają, panikują, dają się nabierać na te sztuczne

światełka. A ja? Ja tu siedzę, daleko od tego bałaganu.

Mam spokój. Słuchaj, ta moja głowa to jest bunkier. Postawiłem go na

złość. Odetnąłem się od wszystkiego. Wyciągnąłem wtyczkę ze ściany.

Niech sobie tam na zewnątrz kradną, kłamią i się nawzajem żrą. Mnie to nie

dotyczy. Każda moja myśl to jest cegła w tym murze. Nie ma opcji,

żeby jakieś głupoty stamtąd, z zewnątrz mnie ruszyły. Żadnych nerwów,